دانلود سوره کهف + متن ترجمه سوره الکهف

ترجمه تقریبی فارسی سوره کهف از مکارم شیرازی با تصرف جزئی آقا مهدی + دانلود فایل صوتی ترتیل و تحدیر سوره با کیفیت خوب و لینک مستقیم.

دانلود تحدیر و تند خوانی سوره کَهف با صدای معتز آقایی

ترجمه تقریبی فارسی سورة الکهف از مکارم شیرازی

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر حمد مخصوص خدایى است که این کتاب (آسمانى) را بر بنده (برگزیده)اش نازل کرد، و هیچ گونه کژى در آن قرار نداد... (1) در حالى که ثابت و مستقیم و نگاهبان کتابهاى (آسمانى) دیگر است، تا (بدکاران را) از عذاب شدید او بترساند، و مؤمنانى را که کارهاى شایسته انجام مى‏دهند، بشارت دهد که پاداش نیکویى براى آنهاست... (2) (همان بهشت برین) که جاودانه در آن خواهند ماند! (3) و (نیز) آنها را که گفتند: «خداوند، فرزندى (براى خود) انتخاب کرده است‏»، انذار کند. (4) نه آنها (هرگز) به این سخن یقین دارند، و نه پدرانشان! سخن بزرگى از دهانشان خارج مى‏شود! آنها فقط دروغ مى‏گویند! (5) گویى مى‏خواهى بخاطر اعمال آنان، خود را از غم و اندوه هلاک کنى اگر به این گفتار ایمان نیاورند! (6) ما آنچه را روى زمین است زینت آن قرار دادیم، تا آنها را بیازماییم که کدامینشان بهتر عمل مى‏کنند! (7) (ولى) این زرق و برقها پایدار نیست، و ما (سرانجام) قشر روى زمین را خاک بى گیاهى قرار مى‏دهیم! (8) آیا گمان کردى اصحاب کهف و رقیم از آیات عجیب ما بودند؟! (9) « زمانى را به خاطر بیاور که آن جوانان به غار پناه بردند، و گفتند: «پروردگارا! ما را از سوى خودت رحمتى عطا کن، و راه نجاتى براى ما فراهم ساز!» (10) ما (پرده خواب را) در غار بر گوششان زدیم، و سالها در خواب فرو رفتند. (11) سپس آنان را برانگیختیم تا بدانیم (و این امر آشکار گردد که) کدام یک از آن دو گروه، مدت خواب خود را بهتر حساب کرده‏اند. (12) ما داستان آنان را بحق براى تو بازگو مى‏کنیم، آنها جوانانى بودند که به پروردگارشان ایمان آوردند، و ما بر هدایتشان افزودیم. (13) و دلهایشان را محکم ساختیم در آن موقع که قیام کردند و گفتند: «پروردگار ما، پروردگار آسمانها و زمین است، هرگز غیر او معبودى را نمى‏خوانیم، که اگر چنین کنیم، سخنى بگزاف گفته‏ایم. (14) این قوم ما هستند که معبودهایى جز خدا انتخاب کرده‏اند، چرا دلیل آشکارى (بر این کار) نمى‏آورند؟! و چه کسى ظالمتر است از آن کس که بر خدا دروغ ببندد؟!» (15) و (به آنها گفتیم:) هنگامى که از آنان و آنچه جز خدا مى‏پرستند کناره‏گیرى کردید، به غار پناه برید، که پروردگارتان (سایه) رحمتش را بر شما مى‏گستراند، و در این امر، آرامشى ب شما فراهم مى‏سازد! (16) و (اگر در آنجا بودى) خورشید را مى‏دیدى که به هنگام طلوع، به سمت راست غارشان متمایل مى‏گردد، و به هنگام غروب، به سمت چپ، و آنها در محل وسیعى از آن (غار) قرار داشتند، این از آیات خداست! هر کس را خدا هدایت کند، هدایت یافته واقعى اوست، و هر کس را گمراه نماید، هرگز ولى و راهنمایى براى او نخواهى یافت! (17) و (اگر به آنها نگاه مى‏کردى) مى‏پنداشتى بیدارند، در حالى که در خواب فرو رفته بودند! و ما آنها را به سمت راست و چپ میگرداندیم (تا بدنشان سالم بماند). و سگ آنها دستهاى خود را بر دهانه غار گشوده بود (و نگهبانى مى‏کرد). اگر نگاهشان مى‏کردى، از آنان مى‏گریختى، و سر تا پاى تو از ترس و وحشت پر مى‏شد! (18) این‏گونه آنها را (از خواب) برانگیختیم تا از یکدیگر سوال کنند، یکى از آنها گفت: «چه مدت خوابیدید؟!» گفتند: «یک روز، یا بخشى از یک روز!» (و چون نتوانستند مدت خوابشان را دقیقا بدانند) گفتند: «پروردگارتان از مدت خوابتان آگاهتر است! اکنون یک نفر از خودتان را با این سکه‏اى که دارید به شهر بفرستید، تا بنگرد کدام یک از آنها غذاى پاکیزه‏ترى دارند، و مقدارى از آن براى روزى شما بیاورد. اما باید دقت کند، و هیچ کس را از وضع شما آگاه نسازد... (19) چرا که اگر آنان از وضع شما آگاه شوند، سنگسارتان مى‏کنند، یا شما را به آیین خویش بازمى‏گردانند، و در آن صورت، هرگز روى رستگارى را نخواهید دید!» (20) و اینچنین مردم را متوجه حال آنها کردیم، تا بدانند که وعده خداوند (در مورد رستاخیز) حق است، و در پایان جهان و قیام قیامت شکى نیست! در آن هنگام که میان خود درباره کار خویش نزاع داشتند، گروهى مى‏گفتند: «بنایى بر آنان بسازید (تا براى همیشه از نظر پنهان شوند! و از آنها سخن نگویید که) پروردگارشان از وضع آنها آگاهتر است!» ولى آنها که از رازشان آگاهى یافتند (و آن را دلیلى بر رستاخیز دیدند) گفتند: «ما مسجدى در کنار (مدفن) آنها مى‏سازیم (تا خاطره آنان فراموش نشود.)» (21) گروهى خواهند گفت: «آنها سه نفر بودند، که چهارمین آنها سگشان بود!» و گروهى مى‏ گویند: پنچ نفر بودند، که ششمین آنها سگشان بود.» -همه اینها سخنانى بى‏ دلیل است- و گروهى مى‏گویند: «آنها هفت نفر بودند، و هشتمین آنها سگشان بود.» بگو: «پروردگار من از تعدادشان آگاهتر است!» جز گروه کمى، تعداد آنها را نمى‏ دانند. پس درباره آنان جز با دلیل سخن مگو، و از هیچ کس درباره آنها سوال مکن! (22) و هرگز در مورد کاری نگو: «من فردا آن را انجام مى‏ دهم‏»... (23) مگر اینکه خدا بخواهد! و هرگاه فراموش کردی، (جبران کن) و پروردگارت را به خاطر بیاور، و بگو: «امیدوارم که پروردگارم مرا به راهى روشنتر از این هدایت کند!» (24) آنها در غارشان سیصد سال درنگ کردند، و نه سال (نیز) بر آن افزودند. (25) بگو: «خداوند از مدت توقفشان آگاهتر است، غیب آسمانها و زمین از آن اوست! راستى چه بینا و شنواست! آنها هیچ ولی و سرپرستی جز او ندارند! و او هیچ کس را در حکم خود شرکت نمی‏دهد!» (26) آنچه را از کتاب پروردگارت به تو وحی شده تلاوت کن! هیچ چیز سخنان او را دگرگون نمی‏سازد، و هرگز پناهگاهی جز او نمى يابى! (27) با کسانی باش که پروردگار خود را صبح و عصر می‏خوانند، و تنها رضای او را می‏طلبند! و هرگز بخاطر زیورهای دنیا، چشمان خود را از آنها برمگیر! و از کسانى که قلبشان را از یاد خود غافل ساختیم اطاعت مکن! همانها که از هوای نفس پیروی کردند، و کارهایشان افراطى است. (28) بگو: «این حق است از سوی پروردگارتان! هر کس مى‏خواهد ایمان بیاورد (و این حقیقت را پذیرا شود)، و هر کس میخواهد کافر گردد!» ما براى ستمگران آتشى آماده کردیم که سراپرده‏اش آنان را از هر سو احاطه کرده است! و اگر تقاضای آب کنند، آبى براى آنان میاورند که همچون فلز گداخته صورتها را بریان می‏کند! چه بد نوشیدنی، و چه بد محل اجتماعى است! (29) مسلما کسانی که ایمان آوردند و کارهای شایسته انجام دادند، ما پاداش نیکوکاران را ضایع نخواهیم کرد! (30) آنها کسانى هستند که بهشت جاودان براى آنان است، باغهایی از بهشت که نهرها از زیر درختان و قصرهایش جاری است، در آنجا با دستبندهایی از طلا آراسته می‏شوند، و لباسهای (فاخر) به رنگ سبز، از حریر نازک و ضخیم، در بر مى‏کنند، در حالى که بر تختها تکیه کرده‏اند. چه پاداش خوبی، و چه جمع نیکویی! (31) (اى پیامبر!) براى آنان مثالى بزن: آن دو مرد، که براى یکى از آنها دو باغ از انواع انگورها قرار دادیم، و گرداگرد آن دو (باغ) را با درختان نخل پوشاندیم، و در میانشان زراعت پر برکتى قراردادیم. (32) هر دو باغ، میوه آورده بود، (میوه‏هاى فراوان،) و چیزى فروگذار نکرده بود، و میان آن دو، نهر بزرگى جارى ساخته بودیم. (33) صاحب این باغ، درآمد فراوانى داشت، به همین جهت، به دوستش -در حالى که با او گفتگو مى‏کرد- چنین گفت: «من از نظر ثروت از تو برتر، و از نظر نفرات نیرومندترم!» (34) و در حالى که نسبت به خود ستمکار بود، در باغ خویش گام نهاد، و گفت: «من گمان نمى‏کنم هرگز این باغ نابود شود! (35) و باور نمى‏کنم قیامت برپا گردد! و اگر به سوى پروردگارم بازگردانده شوم (و قیامتى در کار باشد)، جایگاهى بهتر از این جا خواهم یافت!» (36) دوست (با ایمان) وى -در حالى که با او گفتگو مى‏کرد- گفت: «آیا به خدایى که تو را از خاک، و سپس از نطفه آفرید، و پس از آن تو را مرد کاملى قرار داد ، کافر شدى؟! (37) ولى من کسى هستم که «الله‏» پروردگار من است، و هیچ کس را شریک پروردگارم قرارنمى‏دهم! (38) چرا هنگامى که وارد باغت شدى، نگفتى این نعمتى است که خدا خواسته است؟! قوت (و نیرویى) جز از ناحیه خدا نیست! و اگر مى‏بینى من از نظر مال و فرزند از تو کمترم (مطلب مهمى نیست)! (39) شاید پروردگارم بهتر از باغ تو به من بدهد، و مجازات حساب شده‏اى از آسمان بر باغ تو فروفرستد، بگونه‏اى که آن را به زمین بى‏گیاه لغزنده‏اى مبدل کند! (40) و یا آب آن در اعمال زمین فرو رود، آن گونه که هرگز نتوانى آن را به دست آورى!» (41) (به هر حال عذاب الهى فرا رسید،) و تمام میوه‏هاى آن نابود شد، و او بخاطر هزینه هایى که در آن صرف کرده بود، پیوسته دستهاى خود را به هم مى‏مالید -در حالى که تمام باغ بر داربستهایش فرو ریخته بود- و مى‏گفت: «اى کاش کسى را همتاى پروردگارم قرار نداده بودم! س‏ذللّه (42) و گروهى نداشت که او را در برابر (عذاب) خداوند یارى دهند، و از خودش (نیز) نمى‏توانست یارى گیرد. (43) در آنجا ثابت شد که ولایت (و قدرت) از آن خداوند بر حق است! اوست که برترین ثواب، و بهترین عاقبت را (براى مطیعان) دارد! (44) (اى پیامبر!) زندگى دنیا را براى آنان به آبى تشبیه کن که از آسمان فرو مى‏فرستیم، و بوسیله آن، گیاهان زمین (سرسبز مى‏شود و) در هم فرومیرود. اما بعد از مدتى مى‏خشکد، و بادها آن را به هر سو پراکنده مى‏کند، و خداوند بر همه چیز تواناست! (45) مال و فرزند، زینت زندگى دنیاست، و باقیات صالحات ( ارزشهاى پایدار و شایسته) ثوابش نزد پروردگارت بهتر و امیدبخش‏تر است! (46) و روزى را به خاطر بیاور که کوه‏ها را به حرکت درآوریم، و زمین را آشکار (و مسطح) مى‏بینى، و همه آنان ( انسانها) را برمى‏انگیزیم، و احدى از ایشان را فروگذار نخواهیم کرد! (47) آنها همه در یک صف به (پیشگاه) پروردگارت عرضه مى‏شوند، (و به آنان گفته مى‏شود:) همگى نزد ما آمدید، همان گونه که نخستین بار شما را آفریدیم! اما شما گمان مى‏کردید ما هرگز موعدى برایتان قرار نخواهیم داد! (48) و کتاب ( کتابى که نامه اعمال همه انسانهاست) در آن جا گذارده مى‏شود، پس گنهکاران را مى‏بینى که از آنچه در آن است، ترسان و هراسانند، و مى‏گویند: «اى واى بر ما! این چه کتابى است که هیچ عمل کوچک و بزرگى را فرونگذاشته مگر اینکه آن را به شمار آورده است؟! و (این در حالى است که) همه اعمال خود را حاضر مى‏بینند، و پروردگارت به هیچ کس ستم نمى‏کند. (49) به یاد آرید زمانى را که به فرشتگان گفتیم: «براى آدم سجده کنید!» آنها همگى سجده کردند جز ابلیس -که از جن بود- و از فرمان پروردگارش بیرون شد آیا (با این حال،) او و فرزندانش را به جاى من اولیاى خود انتخاب مى‏کنید، در حالى که آنها دشمن شما هستند؟! (فرمانبردارى از شیطان و فرزندانش به جاى اطاعت خدا،) چه جایگزینى بدى است براى ستمکاران! (50) من هرگز آنها ( ابلیس و فرزندانش) را به هنگام آفرینش آسمانها و زمین، و نه به هنگام آفرینش خودشان، حاضر نساختم! و من هیچ گاه گمراه‏کنندگان را دستیار خود قرار نمى‏دهم! (51) به خاطر بیاورید روزى را که (خداوند) مى‏گوید: «همتایانى را که براى من مى‏پنداشتید، بخوانید (تا به کمک شما بشتابند!)» ولى هر چه آنها را مى‏خوانند،جوابشان نمى‏دهند، و در میان این دو گروه، کانون هلاکتى قرارداده‏ایم! (52) و گنهکاران، آتش (دوزخ) را مى‏بینند، و یقین مى‏کنند که با آن درمى‏آمیزند،و هیچ گونه راه گریزى از آن نخواهند یافت. (53) و در این قرآن، از هر گونه مثلى براى مردم بیان کرده‏ایم، ولى انسان بیش از هر چیز، به مجادله مى‏پردازد! (54) و چیزی مردم را باز نداشت از اینکه وقتى هدایت به سراغشان آمد- ایمان بیاورند و از پروردگارشان طلب آمرزش کنند، جز اینکه (خیره‏ سری کردند، گویی می‏خواستند) سرنوشت پیشینیان براى آنان بیاید، یا عذاب (الهی) در برابرشان قرار گیرد! (55) ما پیامبران را، جز به عنوان بشارت دهنده و انذار کننده، میفرستیم، اما کافران همواره مجادله به باطل مى‏کنند، تا (به گمان خود،) حق را بوسیله آن از میان بردارند! و آیات ما، و مجازات هایی را که به آنان وعده داده شده است،به باد مسخره گرفتند! (56) چه کسی ستمکار تر است از آن کس که آیات پروردگارش به او تذکر داده شده، و از آن روى گرداند، و آنچه را با دستهای خود پیش فرستاد فراموش کرد؟! ما بر دلهای آنها پرده‏هایی افکنده ‏ایم تا نفهمند، و در گوشهایشان سنگینی قرار داده‏ایم (تا صداى حق را نشنوند)! و از این رو اگر آنها را به سوی هدایت بخوانی، هرگز هدایت نمی‏شوند! (57) و پروردگارت، آمرزنده و صاحب رحمت است، اگر مى‏خواست آنان را به خاطر اعمالشان مجازات کند، عذاب را هر چه زودتر براى آنها مى‏فرستاد، ولى براى آنان موعدى است که هرگز از آن راه فراری نخواهند داشت! (58) این شهرها و آبادی هایى است که ما آنها را هنگامی که ستم کردند هلاک نمودیم، و براى هلاکتشان موعدی قرار دادیم! (آنها ویرانه‏هایش را با چشم میبیند، و عبرت نمی‏گیرند!) (59) به خاطر بیاور هنگامی را که موسی به دوست خود گفت: دست از جستجو بر نمیدارم تا به محل تلاقی دو دریا برسم، هر چند مدت طولانى به راه خود ادامه دهم! (60) (ولى) هنگامى که به محل تلاقى آن دو دریا رسیدند، ماهى خود را (که براى تغذیه همراه داشتند) فراموش کردند، و ماهی راه خود را در دریا پیش گرفت (و روان شد). (61) هنگامى که از آنجا گذشتند، (موسى) به یار همسفرش گفت: «غذاى ما را بیاور، که سخت از این سفر خسته شده‏ایم!» (62) گفت: «به خاطر دارى هنگامى که ما (براى استراحت) به کنار آن صخره پناه بردیم، من (در آن جا) فراموش کردم جریان ماهى را بازگو کنم -و فقط شیطان بود که آن را از خاطر من برد- و ماهی بطرز شگفت‏آوری راه خود را در دریا پیش گرفت!» (63) (موسى) گفت: «آن همان بود که ما می‏خواستیم!» سپس از همان راه بازگشتند، در حالى که پى‏جویى مى‏کردند. (64) (در آن جا) بنده‏اى از بندگان ما را یافتند که رحمت (و موهبت عظیمى) از سوى خود به او داده، و علم فراوانى از نزد خود به او آموخته بودیم. (65) موسى به او گفت: «آیا از تو پیروى کنم تا از آنچه به تو تعلیم داده شده و مایه رشد و صلاح است، به من بیاموزى؟» (66) گفت: «تو هرگز نمى‏توانى با من شکیبایى کنى! (67) و چگونه مى‏توانى در برابر چیزى که از رموزش آگاه نیستى شکیبا باشى؟! (68) (موسى) گفت: «به خواست خدا مرا شکیبا خواهى یافت، و در هیچ کارى مخالفت فرمان تو نخواهم کرد!» (69) (خضر) گفت: «پس اگر مى‏خواهى بدنبال من بیایى، از هیچ چیز مپرس تا خودم (به موقع) آن را براى تو بازگو کنم.» (70) آن دو به راه افتادند، تا آن که سوار کشتى شدند، (خضر) کشتى را سوراخ کرد. (موسى) گفت: ، س‏خ‏للّهآیا آن را سوراخ کردى که اهلش را غرق کنى؟! راستى که چه کار بدى انجام دادى!» (71) گفت: «آیا نگفتم تو هرگز نمى‏توانى با من شکیبایى کنى؟!» (72) (موسى) گفت: «مرا بخاطر این فراموشکاریم مؤاخذه مکن و از این کارم بر من سخت مگیر! س‏ذللّه (73) باز به راه خود ادامه دادند، تا اینکه نوجوانى را دیدند، و او آن نوجوان را کشت. (موسى) گفت: س‏خ‏للّهآیا انسان پاکى را، بى آنکه قتلى کرده باشد، کشتى؟! براستى کار زشتى انجام دادى! س‏ذللّه (74) (باز آن مرد عالم) گفت: «آیا به تو نگفتم که تو هرگز نمى‏توانى با من صبر کنى؟!» (75) (موسى) گفت: «بعد از این اگر درباره چیزى از تو سوال کردم، دیگر با من همراهى نکن، (زیرا) از سوى من معذور خواهى بود!» (76) باز به راه خود ادامه دادند تا به مردم قریه‏اى رسیدند، از آنان خواستند که به ایشان غذا دهند، ولى آنان از مهمان کردنشان خوددارى نمودند، (با این حال) در آن جا دیوارى یافتند که مى‏خواست فروریزد، و (آن مرد عالم) آن را برپا داشت. (موسى) گفت: «(لااقل) مى‏خواستى در مقابل این کار مزدى بگیرى!» (77) او گفت: «اینک زمان جدایى من و تو فرا رسیده، اما بزودى راز آنچه را که نتوانستى در برابر آن صبر کنى، به تو خبر مى‏دهم. (78) اما آن کشتى مال گروهى از مستمندان بود که با آن در دریا کار مى‏کردند، و من خواستم آن را معیوب کنم، (چرا که) پشت سرشان پادشاهى (ستمگر) بود که هر کشتى (سالمى) را بزور میگرفت! (79) و اما آن نوجوان، پدر و مادرش با ایمان بودند، و بیم داشتیم که آنان را به طغیان و کفر وادارد! (80) از این رو، خواستیم که پروردگارشان به جاى او، فرزندى پاکتر و با محبت‏تر به آن دو بدهد! (81) و اما آن دیوار، از آن دو نوجوان یتیم در آن شهر بود، و زیر آن، گنجى متعلق به آن دو وجود داشت، و پدرشان مرد صالحى بود، و پروردگار تو مى‏خواست آنها به حد بلوغ برسند و گنجشان را استخراج کنند، این رحمتى از پروردگارت بود، و من آن (کارها) را خودسرانه انجام ندادم، این بود رازکارهایى که نتوانستى در برابر آنها شکیبایى به خرج دهى!» (82) و از تو درباره «ذو القرنین‏» مى‏پرسند، بگو: «بزودى بخشى از سرگذشت او را براى شما بازگو خواهم کرد.» (83) ما به او در روى زمین، قدرت و حکومت دادیم، و اسباب هر چیز را در اختیارش گذاشتیم. (84) او از این اسباب، (پیروى و استفاده) کرد... (85) تا به غروبگاه آفتاب رسید، (در آن جا) احساس کرد (و در نظرش مجسم شد) که خورشید در چشمه تیره و گل‏آلودى فرو مى‏رود، و در آن جا قومى را یافت، گفتیم: «اى ذو القرنین! آیا مى‏خواهى (آنان) را مجازات کنى، و یا روش نیکویى در مورد آنها انتخاب نمایى؟» (86) گفت: «اما کسى را که ستم کرده است، مجازات خواهیم کرد، سپس به سوى پروردگارش بازمى‏گردد، و خدا او را مجازات شدیدى خواهد کرد! (87) و اما کسى که ایمان آورد و عمل صالح انجام دهد، پاداشى نیکوتر خواهد داشت، و ما دستور آسانى به او خواهیم داد.» (88) سپس (بار دیگر) از اسبابى (که در اختیار داشت) بهره گرفت... (89) تا به خاستگاه خورشید رسید، (در آن جا) دید خورشید بر جمعیتى طلوع مى‏کند که در برابر (تابش) آفتاب، پوششى براى آنها قرار نداده بودیم (و هیچ گونه سایبانى نداشتند). (90) (آرى) اینچنین بود (کار ذو القرنین)! و ما بخوبى از امکاناتى که نزد او بود آگاه بودیم! (91) (باز) از اسباب مهمى (که در اختیار داشت) استفاده کرد... (92) (و همچنان به راه خود ادامه داد) تا به میان دو کوه رسید، و در کنار آن دو (کوه) قومى را یافت که هیچ سخنى را نمى‏فهمیدند (و زبانشان مخصوص خودشان بود)! (93) (آن گروه به او) گفتند: «اى ذو القرنین یاجوج و ماجوج در این سرزمین فساد مى‏کنند، آیا ممکن است ما هزینه‏اى براى تو قرار دهیم، که میان ما و آنها سدى ایجاد کنى؟!» (94) (ذو القرنین) گفت: «آنچه پروردگارم در اختیار من گذارده، بهتر است (از آنچه شما پیشنهاد مى‏کنید)! مرا با نیرویى یارى دهید، تا میان شما و آنها سد محکمى قرار دهم! (95) قطعات بزرگ آهن برایم بیاورید (و آنها را روى هم بچینید)!» تا وقتى که کاملا میان دو کوه را پوشانید، گفت: «(در اطراف آن آتش بیفروزید، و) در آن بدمید!» (آنها دمیدند) تا قطعات آهن را سرخ و گداخته کرد، و گفت: «(اکنون) مس مذاب برایم بیاورید تا بر روى آن بریزم!» (96) (سرانجام چنان سد نیرومندى ساخت) که آنها ( طایفه یاجوج و ماجوج) قادر نبودند از آن بالا روند، و نمى‏توانستند نقبى در آن ایجاد کنند. (97) (آنگاه) گفت: «این از رحمت پروردگار من است! اما هنگامى که وعده پروردگارم فرا رسد، آن را در هم مى‏کوبد، و وعده پروردگارم حق است!» (98) و در آن روز (که جهان پایان مى‏گیرد)، ما آنان را چنان رها مى‏کنیم که درهم موج مى‏زنند، و در صور ( شیپور) دمیده مى‏شود، و ما همه را جمع مى‏کنیم! (99) در آن روز، جهنم را بر کافران عرضه مى‏داریم! (100) همانها که پرده‏اى چشمانشان را از یاد من پوشانده بود، و قدرت شنوایى نداشتند! (101) آیا کافران پنداشتند مى‏توانند بندگانم را به جاى من اولیاى خود انتخاب کنند؟! ما جهنم را براى پذیرایى کافران آماده کرده‏ایم! (102) بگو: «آیا به شما خبر دهیم که زیانکارترین (مردم) در کارها، چه کسانى هستند؟ (103) آنها که تلاشهایشان در زندگى دنیا گم (و نابود) شده، با این حال، مى‏پندارند کار نیک انجام مى‏دهند!» (104) آنها کسانى هستند که به آیات پروردگارشان و لقاى او کافر شدند، به همین جهت، اعمالشان حبط و نابود شد! از این رو روز قیامت، میزانى براى آنها برپا نخواهیم کرد! (105) (آرى،) این گونه است! کیفرشان دوزخ است، بخاطر آنکه کافر شدند، و آیات من و پیامبرانم را به سخریه گرفتند! (106) اما کسانى که ایمان آوردند و کارهاى شایسته انجام دادند، باغهاى بهشت برین محل پذیرایى آنان خواهد بود. (107) آنها جاودانه در آن خواهند ماند، و هرگز تقاضاى نقل مکان از آن جا نمى‏کنند! (108) بگو: «اگر دریاها براى (نوشتن) کلمات پروردگارم مرکب شود، دریاها پایان مى‏گیرد. پیش از آنکه کلمات پروردگارم پایان یابد، هر چند همانند آن (دریاها) را کمک آن قرار دهیم!» (109) بگو: «من فقط بشری هستم مثل شما، (امتیازم این است که) به من وحى مى‏شود که تنها معبود تان معبود یگانه است، پس هر که به لقای پروردگارش امید دارد، باید کارى شایسته انجام دهد، و هیچ کس را در عبادت پروردگارش شریک نکند! (110)

دانلود ترتیل Kahf سوره کهف به صوت عبدالباسط عبدالصمد

دریافت با لینک مستقیم

با حجم تقریبی 26.6 MB | کیفیت Bitrate فایل : حدود 96kbps.