نیک می دانیم که پروردگار مهربان هرگز نیازی به دیگران نداشته و معرفت و عبادت بندگان او را سودی نمی دهد بلکه این خود بندگان هستند که از معرفت و عبادت خویش سود خواهند برد. 

امام مجتبی علیه السلام می فرمایند :

اگر خداوند متعال به لطف و رحمت خود شما را به انجام واجبات مکلف فرمود به جهت این نبود که به شما نیازمند باشد بلکه به جهت لطف و مهربانی خود که معبودی جز او نیست شما را مکلف فرمود تا اینکه بد و خوب شما از یکدیگر جدا شوند، و قلب ها و نهان های شما را بیازماید، و در راه دریافت رحمت او بر یکدیگر سبقت جسته و مقاماتتان در بهشت بالا رود

نیز روشن است که محبت ورزیدن به خوبی ها امری است که هم عقل، و هم نهاد و فطرت انسانی آن را اقتضا می کند لذا معرفت صحیح خداوند متعال و شناخت لطف و کرم و بزرگواری و حقیقت ربوبیت و پروردگاری او به خودی خود محبت و عبادت و کرنش در مقابل او را به دنبال خواهد داشت؛ و عبادت و بندگی وی، و پیوند با او نهایت سرافرازی و آزادگی بوده، بزرگ ترین ثروت و دارایی، و موجب خشنودی و رحمت و پاداش ابدی و بهره وری از نعمت های بی منتهای او نیز می باشد.

امام صادق علیه السلام می فرمایند : 

خرج الحسین بن علی علیهما السلام علی أصحابه فقال : أیها الناس إن اللّه جل ذکره ما خلق العباد إلا لعیرفوه، فإذا عرفوه عبدوه، فإذا عبدوه استغنوا بعبادته عن عباده من سواه

حضرت حسین بن علی علیهماالسلام نزد اصحابشان آمده فرمودند: مردمان، همانا خداوند جل ذکره بندگان را نیافرید جز برای این که او را بشناسند، پس چون او را شناختند عبادتش خواهند کرد، و چون او را عبادت کنند، از پرستش غیر او بی نیاز خواهند شد.

از امام صادق علیه السلام پرسیدم : چرا خداوند متعال خلایق را بیافرید؟! فرمودند :

همانا خداوند متعال خلقش را بیهوده نیافریده و ایشان را به خود وا نگذاشته است، بلکه ایشان را برای نمایاندن قدرت خویش، و برای این که آنان را به طاعت خویش تکلیف فرماید تا مستوجب خشنودی و رحمت او گردند خلق نموده است. او ایشان را هرگز از این جهت خلق ننموده است که از آنان منفعتی ببرد و یا به واسطه ایشان زیان و ضرری را از خود دفع نماید، بلکه ایشان را آفریده است که به خود آن ها نفع رساند و آنان را به نعمت ابدی برساند

امام رضا علیه السلام می فرمایند:

خداوند هر چه را خواست مطابق مشیتش به وحدانیت خویش بیافرید تا حکمت و حقیقت ربوبیتش را بنمایاند

امام باقر علیه السلام می فرمایند که خداوند متعال به حضرت آدم علی نبینا وآله وعلیه السلام فرمود:

جن و انس را تنها برای عبادت خویش بیافریدم. بهشت را برای آنان که مرا عبادت کنند و طاعت من و پیامبران مرا به جای آورند، و دوزخ را برای اهل کفر و نافرمانی خود و پیامبرانم خلق نمودم. نه به تو نیازی داشتم و نه به فرزندانت، بلکه تو و ذریه ات را تنها برای این خلق نمودم که بیازمایم کدامین تان در زندگی و قبل از مرگ دارای اعمالی برتر و نیکوترید، پس ایشان را برای این آفریدم تا در بوته امتحان آسانی ها و سختی ها، و عافیت و بلا، و محرومیت و عطا قرارشان دهم، و منم خدای فرمان روای مقتدر.

شخصی از امام صادق علیه السلام پرسید:

خداوند که به خلایق نیازی نداشت و مجبور به آفرینش ایشان هم نبود، و بی هدفی از آفرینش نیز سزاوار او نیست، چرا ایشان را آفرید؟!

در پاسخ فرمودند: ایشان را برای نمایاندن حکمت، و اجرای تدبیر خویش بیافرید .

برداشت آقا مهدی :

خداوند نیکوترین ، حکیم ترین و عادل ترین است ( بحث شناخت خداوند )

محبت و ولایت پذیری از عادل ترین و نیکوترین ، شایسته ترین کار است ( بحث بی نیازی از غیر خداوند و بندگی حق )

هر که شایسته باشد از زندگی دنیا بهره ی آخرت برده و به لذت و سرور جاودان خواهد رسید ( نتیجه بندگی حق و سود بردن از آن )

پاسخ چند اشکال :

پرسش : آیا اینکه در بهشت به صورت جاودانه مشغول لذت و خوشی باشیم از آن دلزده و سیر نخواهیم شد ؟

پاسخ : اگر چه دلزدگی و عادی شدن لذات در زندگی وجود دارد اما همان خداوندی که لذت ها و خستگی از آنها و دلزدگی از خوشی ها را آفریده میتواند کاری کند که هرگز از این لذت ها دلزده و خسته نشویم .

پرسش : مگر خداوند همه چیز را نمی داند ؟ پس آزمایش برای چیست ؟

پاسخ : دانستن یک امر غیر از وقوع و محقق شدن آن امر می باشد ، مثلا ما میدانیم در آخرت افراد نیکوکار به بهشت خواهند رفت و لذت خواهند برد اما آیا صرف دانستن این موضوع برابر با لذت بردن آنها از بهشت می باشد ؟ پس هدف در اینجا از آزمایش محقق شدن حقیقت است .